Αυτοηγεσία: Αφετηρία ο Εαυτός

Βλέπαμε τη θέα από ψηλά και ήταν μαγευτική, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα! Προορισμός η απέναντι πλευρά και ανάμεσα το χάος. Πώς θα το διασχίζαμε; πώς θα το αντέχαμε;

Έπρεπε να φτιάξουμε δρόμους, να βρούμε μονοπάτια που κάποιοι άλλοι είχαν διασχίσει για μας, να δούμε τα εφόδιά μας, να αφουγκραστούμε τις αντοχές μας, να μετρήσουμε τα θέλω μας για να μας κρατήσουν όρθιους όταν σκοντάψουμε στην πρώτη πέτρα.

Βγάλαμε τη πυξίδα, το χάρτη, το μολύβι μας, και κυκλώσαμε την πορεία, φορτωθήκαμε τα σακίδιά μας, τον ενθουσιασμό μας, τους φόβους και την αγωνία μας, το όραμά μας, την ελπίδα μας και τη χαρά μας, και μια ηλιόλουστη μέρα ξεκινήσαμε. Όλοι μαζί παρέα, ο εαυτός μας με τις φωνές του, το Σοφό, το Γκρινιάρη, το Χαρούμενο, τον Υπναρά, τον Ντροπαλό, τον Συναχωμένο και τον Χαζούλη, σαν τους 7 νάνους με τη Χιονάτη.

Σε κάθε βήμα που κάναμε ο Σοφός μας έδειχνε το δρόμο, ο Γκρινιάρης μας θύμιζε την κούρασή μας, ο Υπναράς μας βάραινε το κεφάλι, ο Ντροπαλός μας έκλεινε το στόμα, ο Συναχωμένος μας έκανε να κουκουλωθούμε με το πανωφόρι μας, ο Χαζούλης να αντέχουμε τα πικρόχολα συναπαντήματα, και ο Χαρούμενος μας γέμιζε ελπίδα και χαρά για το δρόμο που διανύσαμε. Ένας ολοκληρωμένος Εαυτός με 7 πρόσωπα που το καθένα, χωρίς προειδοποίηση πεταγόταν μπροστά και έφραζε το δρόμο ή ξέφευγε σε άλλους δεξιά και αριστερά.

Και όπως το θυμάμαι, σκέφτομαι ότι κάπως έτσι ο ηγέτης γεννιέται, μέσα από την ανάγκη να ακούσει τις ανάγκες των 7 νάνων, να τις καταλάβει, να τις αποδεχτεί και να τις ικανοποιήσει για να κρατάει το δρόμο μπροστά ανοιχτό και τους νάνους του στηρίγματα δυνατά για τη δύσβατη ανάβαση που ίσως συναντήσει.

Όπως η Χιονάτη που τακτοποίησε το μικρό σπιτάκι, έστρωσε τα κρεβατάκια, μαγείρεψε ζεστό φαγάκι και αφού όλοι ξεκουράστηκαν μετά ξεκίνησαν το χορό, και.. ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!