Θυμήθηκα ένα ταξίδι μου στη Βιέννη και συγκεκριμένα στην αγορά της Getreidegasse στο Salzburg. Ήταν ένας δρόμος γεμάτος μικρά patisserie με σοκολατάκια. Ανάμεσα σ’αυτά και οι πραλίνες του Λεωνίδα που μ’έκαναν να κορδωθώ με ελληνική περηφάνια.
Σκεφτόμουν αν βάδιζε αυτό το δρόμο κάποιος με ‘ζάχαρο’, πώς θα ένιωθε βλέποντας όλα αυτά τα λιλιπούτεια αλλά περίτεχνα σοκολατάκια στις βιτρίνες. Μπορεί να ένιωθε αποκομμένος, απομονωμένος, αδικημένος ή και στερημένος που το ‘ζάχαρο’ του απαγορεύει την γευστική γλυκιά σοκολατένια απόλαυση.
Έπειτα θυμήθηκα το πλακόστρωτο δρομάκι, τα κιγκλιδώματα που δεξιά και αριστερά ξεπρόβαλλαν, και την αρχιτεκτονική του. Αναρωτήθηκα πώς ο ίδιος άνθρωπος θα ένιωθε αν εστίαζε σ’αυτή την ομορφιά, στη λεπτομέρειά της, στα χρώματα που ίσως ξεθώριασαν στο χρόνο, στο περίτεχνο πλακόστρωτο. Ίσως να γευόταν την ομορφιά μ’έναν άλλο τρόπο, με μια υπερηφάνεια για την ανθρώπινη σύλληψη, τεχνική και αριστοτεχνία.
Ο γλυκός παράδεισος συνυπάρχει με την αρχιτεκτονική μαεστρία. Δύο πραγματικότητες εξίσου όμορφες, εξίσου σημαντικές, εξίσου εύθραυστες! Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες, η μνήμη μου στάθηκε σ’αυτές. Πόσο πλούσιος ο κόσμος! Μου προσφέρει πραγματικότητες για να αναστοχάζομαι, να χαίρομαι, να ελπίζω, να θυμώνω, ή να θρηνώ, ώστε να αποφασίζω κάθε φορά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της απόφασής μου, ποια θα επιλέγω.
.png)
.jpg)
