Πώς να περιγράψεις την ευγνωμοσύνη;

Νιώσαμε δύναμη που ήσασταν δίπλα μας! Η ευγνωμοσύνη ξεχείλισε τη ψυχή μας!

Πριν λίγες μέρες όλοι μαζί σε μια οθόνη να νιώθουμε ομάδα, σε ένα σεμινάριο θυμού, αγανάκτησης, σιωπής… Πώς να μιλήσεις για θυμό όταν νιώθεις την αγάπη να σου προσφέρεται απλόχερα από τα πρόσωπα που στην ώρα τους ήταν εκεί για να σε ακούσουν.

Κάναμε το θυμό καύσιμο να προχωρήσουμε, αυτό κάνουμε και τώρα για να διορθώσουμε ό,τι δεν πράξαμε καλά και να δημιουργήσουμε άλλα φωτισμένα. Ποιος άραγε είναι ο γορίλας που βρισκόταν στο δωμάτιο και κανείς δεν τον διέκρινε; Ίσως να ήταν ο ίδιος θυμός από τη ματαιωμένη προσδοκία.. την προσδοκία να ησυχάσουμε από όσα μας βασανίζουν και μας ταλαιπωρούν, την προσδοκία να τον εξαφανίσουμε, να τον σβήσουμε από το χάρτη σα να μην υπήρξε ποτέ.

Σκέφτομαι πώς θα ήταν μια κοινωνία που δεν θύμωνε. Πώς θα ήταν να βλέπουμε την κακοποίηση και εμείς με ηρεμία να προχωράμε. Πώς θα ήταν να βλέπαμε την αδικία, την καταστροφή και μεις με μία τεράστια εσωτερική γαλήνη να γινόμαστε απλοί θεατές. Με τρόμαξε και μόνο η εικόνα…

Πόσο όμορφος είναι ο θυμός! Τι ενημερότητα γεννάει! Τι δύναμη προσφέρει! • Να μετακινήσεις βουνά, να κολυμπήσεις στην απέναντι όχθη, να τρέξεις χιλιόμετρα, ironman της ζωής σου.

Ο θυμός δεν είναι για να σβήνει, δεν είναι για να κρύβεται, ούτε για να σκεπάζεται. Είναι για να έρχεται στην επιφάνεια, να τον ψάχνεις να τον φέρεις στην επιφάνεια. Να τον αφήνεις να μιλήσει, να ακουστεί, γιατί αυτό έχει ανάγκη, να ακουστεί! Και αφού τον ακούσεις και ταυτιστείς μαζί του, θυμηθείς τις στιγμές που αγανάκτησες, που λύγισες, που πόνεσες, που άλλα περίμενες και άλλα σου δόθηκαν, που ένιωσες ίσως την αδικία στο πετσί σου, να τον ευχαριστήσεις για την τόλμη που έδειξε να βγει μπροστά σε όλους εκφράζοντας την δική του αλήθεια.

Ήταν ένα ‘μαζί’ που μας μεγάλωσε, το νιώσαμε ευθύνη στην πλάτη, πολύτιμο εφόδιο για την πορεία μας, για τον αναστοχασμό που κάθε φορά χρειάζεται να κάνουμε λίγο πριν τη μεγάλη ώρα, την όποια ώρα…

Σας ευχαριστούμε θερμά!